Sirius Verdox

Przeszedłeś przez próg drzwi i... coś odrzuciło Cię dalej. Wokół Ciebie oświetlona kilkoma pochodniami kamienna komnata, a w niej pełno trupów i klatek. Mężczyzna celował w Ciebie dłońmi, z których wydostawało się zielone, jaskrawe światło. Czułeś się coraz słabszy, mag wysysał z Ciebie energię - powoli, lecz wysysał. Obraz powoli się zamazywał, oddech stawał się głośniejszy...

(Łelkam bek majne klajne Arakhenie )

"...To koniec, koniec mnie jako człowieka. On...On jest potężny...Pozostaje mi uczynić ostatnią rzecz jakiej nauczył mnie ten stary nekromanta. Rzecz, której zawsze się bałem... Jeśli tylko mi się to nie zostanę unicestwionym. Ale jednak umrę, choć wciąż będę istniał. A może nawet uda mi się zawładnąć nim. On też jest człowiekiem. A z tego co powiedział mi mój mistrz pamiętam, że łatwiej jest przejąć umysł istoty tej samej rasy co twoja własna. Ciekawe... Lecz najpierw muszę opuścić to ciało. Zostać...Niczym, żywić się energią innych istot...to takie niemoralne, obrzydliwe... Ale czy mam inne wyjście..."

Począł wypuszczać energię z każdego centymetra ciała. Uwalniać swojego ducha. Pozostawić swą duszę wolną, bez ciała, beż życia, ale jednak istniejącą, myślącą i reagującą na otoczenie. Mającą świadomość...

/Taka MAŁA zmiana postaci...jeśli mi się uda, to od ciebie zależy.../

Okropny ból przeszył twe ciało, chciałeś krzyczeć, chciałeś aby to się skończyło... lecz to ciągle bolało. Czułeś jak mag wysysa twą energię - lecz po chwili przerwał.
- Ignisto... - Powiedział wystraszonym głosem. Nie zdążyłeś zauważyć co się stało. Jakby coś wybuchnęło... po czym mężczyzna padł na ziemię martwy.
Coś się zmieniło. Leżałeś na kamiennej podłodze, lecz... to bo jedynie twoje ciało. Byłeś duchem - widziałeś siebie, lecz nie miałeś żadnego ubrania, chociażby własnej skóry. Coś jakby mgła... Nie czułeś bólu, jedynie plątanina myśli odbijała się w twej głowie. Udało się, przeżyłeś...

"Niech mnie, udało się" Chciał powiedzieć, ale nie mógł. Wydawało mu się, że mówi, ale tylko myślał. Nowe ciało, a raczej jego brak dawały się odczuć. To dziwne uczucie i to,że jeszcze się nie przyzwyczaił do tej formy. A także nie znał jej możliwości. Mówiło się, że jeżeli potężny mag zmieni formę na astralną to może nawet przedmioty podnosić. Ale on nie był magiem, to raz. A dwa, to mogły być tylko bujdy wieśniaków...
Chciał poznać swoją nową formę. Spróbował się poruszyć., przelecieć czy jak to zwać. Po prostu się przemieścić. Rozruszać, jeśli można tak powiedzieć o duchu. Po to, aby poznać możliwości nowego "ja"...

/Przydałoby się uwzględnić moją "duchowość" w KP. No historię jak to się stało też...Mam racje?/

Ruszyłeś się. Krokiem, jak zwykle. Wszystko było takie same, prócz wyglądu i czegoś jeszcze... to coś było w tobie - jakaś siła, wielka siła. Miałeś ochotę latać - i wydawało Ci się to możliwe. Na pewno ta forma miała wiele tajemnic.

A więc trzeba było coś ze sobą zrobić. Nie wiadomo czy teraz inni mogli Cię usłyszeć czy zobaczyć, zresztą świat wydawał Ci się teraz jeszcze dokładniejszy.

Rozglądnął się po pomieszczeniu. Teraz dopiero miał szanse dokładnie mu się przyjrzeć. To całe zamieszanie ze zmianą ciała kompletnie mu to uniemożliwiło. Szukał wzrokiem jakiś ciekawych przedmiotów i...swojego byłego ciała. Czy jeszcze istniało. A może wraz ze stratą ducha po prostu wyparowało. Jego głowę zaprzątało coś jeszcze. Coś dla niego ważnego. Czy może podnosić rzeczy, czy w tej formie jest to niemożliwe? Chciał badać swoje możliwości. Poznać tą siłę, którą teraz ma w sobie...

/ Czy w związku ze stanem ducha i tą "jakaś siła, wielka siła" moje statystyki się zmienią? /

(Właśnie... raczej nie będziemy zmieniać. Jesteś w formie ducha i masz ograniczone możliwości. Wszystko zostanie, dopiszę tylko, że jesteś w duchem. Zresztą jeszcze nad tym się zastanowię.)

Twe ciało - leżało na ziemi, umarłe. Dotykałeś wszystkiego, lecz wydawało się cholernie ciężkie i nie mogłeś podnieść nawet najmniejszego przedmiotu. Mag był martwy, ale ty mogłeś go dotykać, lecz nie czułeś tego dotyku. Nie czułeś bólu, jakby zmysł dotyku zmarł. Za to widziałeś, słyszałeś, czułeś i mówiłeś...
Teraz trzeba było coś ze sobą zrobić. Wydostać się stąd i... co dalej? Wiedziałeś, że jeszcze wiele do odkrycia.

Duchy. Słyszał o nich wiele. lecz nie miał okazji ich jeszcze spotkać. A teraz sam był jednym z nich. Pamiętał te opowiastki dla dzieci, że zjawy przez ściany przelatują. Właśnie! Latają! Podekscytowany tą myślą spróbował latać. nie wiedział jak to się robi. Chciał wykorzystać tą dziwną siłę, którą czuł w sobie, aby podnieść się choć o centymetr nad ziemie. Chciał tego bardzo, aż przypomniały mu się lata beztroskiego dzieciństwa, jakie spędził bawiąc się w dworze...

(Przepraszam, byłem chory)

Latać... Widziałeś jak ptaki machając swymi lekkimi skrzydłami pruły przez wiatr. One używały skrzydeł... których tobie jakoś brakowało. Pomyślałeś o locie. Chciałeś się unieść, w górę, ponad ziemię. Odczepiłeś się po prostu od podłoża i wisiałeś. To było uczucie jakby ktoś trzymał Cię za kark, a gdy przeniosłeś się w bok - poczułeś się dziwnie. Latanie nie przypominało chodzenia. Mogłeś latać każdą częścią ciała, nic nie zostawało w tyle. Poruszałeś się cholernie szybko. Patrzyłeś tylko przed siebie, a cała reszta robiła swoje zapierdalając.
A więc udało się... A co jeszcze?

(a tak, żeby nie pisać na PW - proszę bardzo Ciebie, byś nie pisał zbytnio niepotrzebnych postów w KP i podaniach. Czasami rozwijacie rozmowy z tym zmiennonickowym i Wiaderkiem. A gdy chcę się przeglądnąć komentarze to trudno znaleźć te dotyczące KP. Git?)

Sirius wyleciał z pomieszczenia mordu. Miał zamiar zbadać swoje możliwości, a przy okazji pozwiedzać to miejsce. Sprawdzić jak reagują na niego inne istoty. Krótko mówiąc, poznać swoje mocne i słabe strony. Może umie przechodzić przez ściany? Musiał tego spróbować...

// Sory, że tak krótko, ale w gruncie rzeczy nie miałem czego opisywać... //

Przeleciałeś przez ścianę. Po prostu, gdy byłeś w niej, widziałeś dokładnie co było w środku. Uczucie było ciekawe, przypominało przejście przez coś zimnego, orzeźwiającego. Gdy wyszedłeś z pomieszczenia dalsza droga prowadziła albo w dół, zakręcając ostro, lub w górę, identycznie zakręcając. Na dole, gdy zrobiłeś kilka zakrętów znalazłeś się na parterze. Znajdował się tam tunel prowadzący do pustych, malutkich lochów. A stronę przeciwną do tunelu było wyjście na zewnątrz, zamknięte, wielkie drzwi. Wracając do góry, przypomniałeś sobie to miejsce. Właśnie tędy prowadził Cię gryzący aktualnie ziemię czarnoksiężnik. Kilka ostrych zakrętów - i szczyt, na którym znajdował się jakby balkon, otoczony kamiennym, niskim płotem. Widok był piękny - mgła, mgła i gówno widać.

Bez zastanowienia zleciał w dół, aby sprawdzić co kryje ten dywan chmur. Był praktycznie pewien, że rozciąga się pod to samo co napotkał już wcześniej. Chaszcze, chaszcze, krzaki, chaszcze. Mimo to i tak wolał być tam, niż w pustej wierzy. Po za tym liczył na spotkanie wreszcie żywych istot. Ach, marzył, by je postraszyć tak, jak robiły to duchy w bajkach dla dzieci. Których tyle się nasłuchał za młodu...

Nie potrafiłeś spaść - musiałeś zlecieć. Zrobiłeś to bardzo szybko, więc jedna cholera czy byś spadł czy zleciał. Znalazłeś się po drugiej stronie wyjściowych drzwi z wieży. Bardzo gęste lasy o wielkich, ciemno-zielonych liściach oraz grubych gałęziach. Poza tym pełno krzaków... Dalej, wśród drzew prowadziła ścieżka. Skręcała tuż za kilkoma drzewami. Lecz widok zza zakrętu był... Wielki plac usypany jakąś czarną ziemią, otoczony drzewami i pełno ludzkich i nieludzkich ciał. Krew była prawie wszędzie. Gdzieniegdzie powbijanie strzały i dzidy. Jakby arena. Gdy się do niej zbliżyłeś zauważyłeś kilka postaci stojących po lewej stronie przy drzewach obok kilku wielkich klatek pełnych innych postaci. To mogło być jakieś pole... do zabijania?

Zbliżył się ostrożnie, aby przyjrzeć się stworzeniom na placu. Co to za rasa, czy mają broń. Kiedy już zbadał sytuacje sprawdził czy go zobaczą. A co gorsza, czy mogą go zranić. Po za tym chciał sprawdzić, w tej formie może zapanować nad jakimś martwym ciałem. Słyszał plotki, iż jest to możliwe...

Troje ubranych w jakieś łachmany mężczyzn. Lecz nie byli to ludzie. Skóra koloru nocy, troszkę wyższe od Ciebie, ogólnie przypominały człowieka, z wyjątkiem pazurów na trójpalczastych dłoniach i stopach oraz wielkimi, uzębionymi jak u rekina ślepymi głowami o elfich uszach. Stały koło klatek doglądając więźniów. Były cicho i tylko rozglądały się wokoło. Gdy ukazałeś się kilka metrów przed jednym z nich, uznałeś, że nie wie, iż tu jesteś - stał jak stał. Poruszałeś się bezszelestnie. Kiedy znalazłeś się przy klatkach, twą uwagę zwróciła mała dziewczynka - wychudzona, czarnowłosa, siedziała na ziemi wpatrując się przed siebie. Poczułeś dziwną energię pochodzącą od niej, większą niż świętej pamięci czarnoksiężnik.
- Pomóż... - Powiedziała. Usłyszałeś to całym ciałem. Jakby wielki dzwon zabrzmiał w twej głowie.
Za to nad martwym ciałem nie mogłeś zapanować, jedynie je dotykać... choć było ciężkie jak cholera - więc nawet nie drgnęło.

Zaintrygowany tym małym dzieckiem zbliżył się ostrożnie. Przeszedł przez kraty. Kucnął, tak by mógł patrzeć dziewczynce prosto w twarz. I spróbował przemówić. Nie wiedział jak to będzie w tej formie. Może po prostu przekaże swoje słowo telepatycznie. Albo wypowie jak tak jak było dawniej. Pytanie też czy w ogóle będzie mógł mówić? Był jednak pewny jednego, musiał pomóc tej małej. Po prostu musiał...

Dziecko zauważyło Cię. Podniosło głowę, spojrzało w twe oczy i dodało - Pomóż... - po czym umilkło.
Wypowiedziałeś słowo - jak dawniej, lecz z jakąś dziwną różnicą - było to uczucie jakbyś zatkał uszy i powiedział coś do siebie. Nikt tego nie usłyszał. Telepatycznie... Próbowałeś, lecz nie wiadomo czy poskutkowało. Dziewczynka nie zmieniła pozycji, ani nie dała Ci odczuć czy cokolwiek usłyszała.

// Mała zmiana, teraz spróbuje pisać w 1 os. Ciekawe jak mi pójdzie... //
Nie mając większego wyboru postanowiłem zobaczyć co jeszcze potrafię. Krótko mówiąc pobawić się z tymi rekinkowatymi istotami jak to robią duchy. W tym celu wyleciałem z klatki i skierowałem się do najbliższego "rekinka". Nie za bardzo miałem pomysł co dokładnie zrobić, lecz liczyłem głownie na odkrycie różnych ciekawych rzeczy dotyczących mojego stanu. bo w końcu cały czas go pozwałem...
Wiedziony ciekawością spróbowałem przelecieć przez niego. Myślałem, że mógłby poczuć jakieś nieprzyjemne uczucie. Zimno, strach i co tam jeszcze można po czymś takim...

(Z mojego doświadczenia uważam, że pisząc w 1os. brzmi to głupio)

Nie poczułeś nic. Widziałeś za to wszystkie jego wnętrzności - co było fascynujące. Za to "rekinek" odsunął się jak oparzony. Powiedział coś do swego kompana i złapał się za głowę, po czym zwymiotował.

// Skoro tak mówisz //

"HA! Cóż za zabawa!"

Wykrzyczał sobie w głowie. Bez namysłu począł przelatywać przez te wszystkie dziwne stworzenia. Raz, że sprawiało mu to przyjemność. A dwa, że mógł dzięki temu obezwładnić strażników i jakoś pomóc więźniom. W szczególności dziewczynce...

"Ha ha ha!"

Śmiał się w duchu robiąc ten "kawał" całej gromadzie rybo podobnych stworzeń...

Ten, co przed chwilą został przez Ciebie "przeleciany", po ponownym spotkaniu rzygnął ponownie, upadł na ziemię i zaczął uciekać na czworakach. Po pierwszych dwóch metrach ucieczki zemdlał.
Drugi stwór pierwsze co odczuł to zawrót głowy, przez co chwiał się szukając równowagi. Jak głupi zaczął biegać w kółko, aż padł.
Czułeś strach kiedy przechodziłeś tak pomiędzy ciałami, ich strach. Było to uczucie nieprzyjemne, a chociaż śmiałeś się, coraz to trudniej było poczuć prawdziwą radość.

Wiedział, że coś jest nie tak. Mimo, iż był kiedyś piratem. Przecież zabił w swym życiu już tylu ludzi. A teraz coś takiego stało się dla niego co najmniej nie przyjemne. A może była to tylko kwestia nowego "ciała"? A może zmienił się z charakteru?
Targały nim rozterki i wątpliwości. Takie wahania miał tylko wtedy, kiedy po raz pierwszy zabił innego człowieka. Potem nie spotkało go już coś takiego...
Jednak miał coś do zrobienia. Musiał to wykonać bez względu jakie miałoby to być okropne. Choć trzeba przyznać, że w duchu modlił się, aby reszta tych stworzeń uciekła widząc to, co zrobił z ich towarzyszami...
Kontynuował te istne tortury...

Trzeci uciekł, nim zdążyłeś go dotknąć - zrobił to od razu, gdy zobaczył co stąło się z jego pierwszym kumplem. Widać wiedział o co biega. Więc udało się. Wszystkie potwory uciekły w wąską ścieżkę pomiędzy krzaki, która kończyła się we mgle.
W jednej z czterech klatek na prawo leżał blady, owłosiony mężczyzna w podartych ubraniach. Po drugiej stronie, prócz dziwnej dziewczynki, w jednej z pięciu pozostałych klatek spał pies - duży, chudy, o krótkiej, brunatnej sierści i długich uszach.

Zamknięte na życzenie gracza.