Sirius Verdox

Rozdział I

Skończył swoje przemyślenia wdeptując w jakieś gówno…
- Kurwa Mać – zaklął – Pieprzona dzicz…

... To co na twe oko było kupą, okazało się czymś innym. Tak, było miękkie i troszkę jechało, lecz było żółte. Zrzuciłeś je ze swojego buta. Wtedy usłyszałeś jakby głos, ochrypły i straszny... Coś jakby wymówiło twe imię. Usłyszałeś szelest liści i powolne kroki. Znowu ten głos. Był cichy, lecz słyszalny i wprawiał Cię o gęsią skórkę...

Zdziwił się i rozejrzał w okół. Wyostrzył wzrok, by lepiej zobaczyć to coś...

"Żyjące gówno, no wspaniale. Pewno jeszcze umie mówić. Co to do cholery jasnej za miejsce..."
Stał niespokojny, nie wiedząc cóż zrobić. Odezwał się po krótkiej chwili...
- Ej! Ty tam, coś ty za jeden? - spytał jakby licząc na to, że odchody mogą mówić...

Gówno raczej nie było żywe. Coś skradało się pomiędzy wysoką trawą. Była mgła, która wisiała z pół metra nad tobą, a trawa miała ze metr więcej od Ciebie.
Kroki stawały się coraz głośniejsze, bliższe, coś tu szło, a kroków człowieka to nie przypominało.

"Szlak, a myślałem, że już niczego dziwnego nie spotkam. Jednak, to może być coś niebezpiecznego. Musze uważać..."

Nie miał pomysłu co mógłby zrobić w takiej sytuacji. Bez broni... zaraz, zaraz. Wreszcie coś wymyślił. Przecież coś musiały dać nauki tego idioty nekromanty, kory sam się zabił...
Skupił się, ale cały czas bacznie obserwował teren na około siebie. Począł gromadzić energie w swojej prawej dłoni. Średni czarodzieje robią to w kilka sekund, ale on był tylko nowicjuszem. Trwało to z pół minuty zanim świetlista kula uformowała się mu w ręce. Myślał najpierw by przeistoczyć tą nagromadzoną moc w ogień, niestety biorąc pod uwagę mgłę nie był to dobry pomysł. Myślał również na innymi czarami, ale w tej sytuacji zwykła cząstka energii powinna wystarczyć by odepchnąć i na chwile obezwładnić wroga...

( Ja mówię, czy uformowała Ci się kula i ile to trwało)

Niewielka kula energii uformowała Ci się w dłoni, czułeś jak pobierała twoją moc. Mogłeś teraz formować ją w co tylko dałeś rady i na co tylko wystarczyła Ci siła. Musiałeś to zrobić jak najszybciej, bo niedługo mogłeś paść z wyczerpania energii. Coś zbliżało się, czułeś, że jest coraz bliżej...

Spokojnie, by nie wywołać jakiś zakłóceń energetycznych próbuje zwiększyć moc kuli.Po czym Arakhen unosi ją nad głowę. Skupia się. Przypomina sobie to wszystko, czego nauczył jego mistrz, nekromanta. Zero słów i zaklęć. One są potrzebne tylko do potężnych czarów. Zwykła manipulacja mocą nie jest trudna. Chcę, aby cząsteczki magii rozleciały się na około niego. Prosty czar tropiący. Osiądą one na wszystkim w odległości 20 - 30 metrów. Co da mu obraz terenu i pozwoli śledzić wszystkie żywe stworzenia...


/ Nie chcę być magiem takim jak z gier RPG i cRPG. Myślałem o czarach bardziej intuicyjnych. Nie przeszkadza ci to?/

( U mnie magia to moc, którą możesz przeistaczać we wszystko. Lecz musisz być nauczony, wytrzymały duchowo i psychicznie )

Czar nie był wystarczająco mocny, lecz i tak osiadł na czymś. Wyczułeś to. Coś było już bardzo blisko. Czułeś jego obecność. Nadchodziło z twojej lewej strony. Było dosyć duże, trochę większe od Ciebie...
Aż wreszcie coś wyskoczyło zza krzaków i rzuciło się na Ciebie - Jakaś ogromna mrówa o czterech grubych i ostrych odnóżach oraz uzębionej paszczy. Popchnęła Cię. Chciała rzucić się ponownie, ale poleciałeś w innym kierunku niż przewidywała, temu też robal na chwilę stracił orientację a to dało Ci chwilę czasu.

"O kurwa!"

Krzyknął w duchu, tylko dlatego, że normalnie nie miał czasu. Był trochę zdezorientowany, ale szybko kojarzył. Mrówka, duża czy nie, ale ogień powinien jej coś zrobić. Gdyby tylko nie ta mgła. Jednak biorąc pod uwagę moc, jaką ten były pirat mógł zgromadzić i to nie było problemem...
Podniósł się szybko i z równie duża prędkością, jak nie większą począł gromadzić energie w obu dłoniach. Dużo energii, robota trudna dla kogoś takiego jak on, ale możliwa. Miał zamiar przekształcić obie kule w ogień, po czym je połączyć. Ale nie zwyczajnie! Połączyć nagle, powodując zakłócenia i co za tym idzie eksplozje skierowywaną prosto na wyrośniętego robala...


/ W historii napisałem, że coś tam się uczyłem. Moją postać nie jest jakimś tam świetnym magiem. Bardziej teoretykiem, który może oszacować siłę, zasięg itp. czarów, oraz znający panujące w magii zasady i takie tam. Ale jednak coś tam potrafi. Postaram się także kombinować w mych zaklęciach, tak bym przy mojej małej mocy mógł zrobić większe zniszczenia. Przykład wyżej.../

Energia powoli kumulowała Ci się w dłoniach - szło to wolno, lecz zgodnie z twymi oczekiwaniami. Ale zanim wytworzyłeś odpowiednie kule i przeistoczyłeś je w ogień, stwór odnalazł Cię wzrokiem i ponownie zaatakował. Przejechał Ci ostrym odnóżem po mordzie, za to drugi cios drugim odnóżem był niecelny a sam napastnik wypieprzył mordą o podłoże wydzierając się swym piskliwym głosem.
Ty leżałeś na ziemi. Czułeś jak cała twa twarz krwawiła. Nie czułeś bólu, wszystkie zmysły były wyostrzone. Lecz leżałeś, nic poza zamglonym niebem nad sobą nie widziałeś.

Wraz z raną jaką zadała mu mrówa cała kumulowana energia się rozproszyła. Przejechał sobie dłonią po twarzy, żeby choć trochę widzieć przez tą krew. Nawet nie chciało mu się wstawać. Uznał to za zbędne. Tym razem zmienił taktykę. Nic silnego, ale żeby odstraszyć to monstrum powinno wystarczyć. Spróbował jak najszybciej zgromadzić niedużą cząstkę energii i posłać ją w stronę przeciwnika. Bez żadnych zmian, czysta moc. Idealna do odepchnięcia i obezwładnienia na chwile stwora...

Nie miałeś praktycznie sił. Ból powoli się powiększał. Skupienie było cholernie trudne. Energia lekko kumulowała się i zmniejszała. Aż wreszcie wypuściłeś z trzęsącej się dłoni małą cząstkę energii, która szczęśliwie trafiła w odwłok robala - nic, uderzyła i zniknęła popychając napastnika o 10 cm w tył. To go nie powstrzymało. Ty leżałeś prawie bez ruchu. Robal nasłuchiwał, oglądał się we wszystkie strony chodząc powoli - był ślepy, lecz słyszał.
Za to twój ból narastał...

Kiedy wreszcie zdał sobie sprawę ze ślepoty wielkiej mrówki, dostosował się do sytuacji. Wyciszył oddech i starał się nie jęczeć z bólu. Wiedział, że nie wiele mu pozostało tu życia. Jednak nie chciał się poddać. Ostatnim gestem ratunku, skumulował cało moc mentalną jaka mu została. Skierował ją do prawej dłoni i przyłożył tą właśnie kończynę do rany...

Robal ciągle oglądał się wokoło. Ty leżałeś bez ruchu z zaciśniętymi zębami czując ból...
Przyłożyłeś spokojnie rękę do głowy i... JEB! Czułeś końcówkę mocy, która wydarła się z twego panowania i wybuchła. Zrobiła coś okropnego z twą twarzą, czułeś ranę, lecz nie czułeś bólu...
Potwór skierował się w twoją stronę i miał już przybić Cię swym ostrzem, gdy oberwał kilkoma strzałami w mordę, krzyknął i padł.
Czułeś się słaby, bardzo słaby, świat pogrążał się we mgle.

Ostatnim tchnieniem życia rozejrzał się wokół, by dojrzeć swych wybawców. Ale czy przybyli na czas. Nie wiedział tego. Był za słaby, żeby w ogóle o czymkolwiek myśleć. Zobaczył ciemność i stracił przytomność...

(Ja mówię czy zemdlałeś, czy coś zobaczyłeś, czy coś poczułeś itp... panimajesz?)

Gdy miałeś już stracić przytomność i słodziutko spać, ktoś podleciał do Ciebie i krzyknął
- Hej! Nie śpij! Wstawaj! - Lekko trzepał Cię trzymając za ramiona.
Druga osoba wyszła zza krzaków
- O kurwa...
Dwoje mężczyzn schyliło się ku tobie i podnieśli Cię. Czułeś się jeszcze gorzej, jakbyś miał wyrzygać całe swe wnętrzności. Ciągnęli Cię i nie pozwalali zasnąć - to było okropne. Nie miałeś sił aby coś powiedzieć, aby się ruszyć, jedynie szybko machałeś powiekami.

Wreszcie dotarliście do jakiegoś ogniska w grocie. Położyli Cię na miękkim posłaniu. Jakąś mokrą szmatę rozłożyli na twym czole i zaczęli między sobą rozmawiać. Usypiałeś...

Kiedy się obudziłeś, czułeś się okropnie, lecz miałeś energię aby podnieść głowę i coś powiedzieć. Ktoś od razu to zauważył i podał Ci jakiś gorący napój
- Pij. - Powiedział ktoś spokojnym głosem.
Teraz przy ognisku prócz Ciebie stało dwóch mężczyzn i jeszcze kobieta - która nie wiadomo skąd się tu wzięła... Napój był okropny, lecz poczułeś się po nim lepiej.
- Kim jesteś - Spytał jeden z mężczyzn.

/Sory/

To co wypił dało swoje. Jednak dalej był słaby. Z niewielkimi trudnościami, ale jednak coś powiedział...
- Sirius Verdox... - urwał, lecz po chwili dokończył - Dziękuje za ocalenie, jestem wam sporo winien...
Skończył. Uznał po prostu za zbędne dalsze męczenie się. Intrygowało go tylko jedno. Co z jego twarzą? Spróbował podnieść rękę i wybadać to na dotyk...

(Ja piszę czy dalej byłeś słaby.)

Mężczyzna podszedł do Ciebie i uklęknął.
- Ładnie się urządziłeś. - Mężczyzna patrzył na Ciebie z dziwnym grymasem twarzy.
- Twa twarz... Emm... - Nie dokończył. Podał Ci miskę z wodą i pomógł Ci się podnieść - Przejrzyj się i napij.
To co zobaczyłeś w odbiciu czystej, źródlanej wody przerosło twe oczekiwania. Twe lewe oko było przeciętę - czego wcześniej nie zauważyłeś. Lewa część twarzy i kawałek prawej były zgruchotane. Wszystkie zęby siedziały, chociaż podbródek był wgniecony. Część włosów nad czołem była zamieniona na zaszytą, długą ranę. Zauważyłeś także coś... brak dwóch najmniejszych palców u lewej dłoni.
- Spałeś siedem nocy. - Mężczyzna oznajmił troskliwie. Czas, jaki przespałeś nie tłumaczył kompletnego braku bólu i zrośnięte resztki kości. Coś tu nie pasuje.
- Dasz rady wstać? - Za to czułeś ból... nierozprostowanych kości...

(oj, o wszystko się czepiasz. A może moja postać jest słabeuszem? Co?)

Podniósł się powoli. Rozciągnął i rozruszał tyle, na ile pozwalał mu obecny stan...
- Po cholerę tu przywędrowałem - powiedział sam do siebie. A kiedy przypomniał sobie wreszcie, że ktoś tu jeszcze jest prócz niego rzekł...
- Jeszcze raz dziękuje. Jestem wam wiele winien. Jednak coś mi tu nie pasuje - po tych trzech "J" przerwał na chwilę. Tak jakby chciał się zastanowić, trwało to z pół minuty - Niemożliwe, by rany jakie zadał mi ten robal tak szybko się zagoiły. To da się zrobić tylko przy użyciu magii lub specjalnego leku od mistrza alchemii. Chyba, że ta kraina kryje jeszcze coś innego. Tak więc jak było? Wybaczcie te pytanie, ale jestem osobą ciekawską z natury...

(Czepiam się, od tego jestem. Czy twoja postać jest słabeuszem ja nie wiem... Nie odemnie to zależy)

No cóż, rany to naprawdę jakaś zagadka.
Wszyscy popatrzyli na Ciebie. Wreszcie ktoś wydusił
- Noo... Nie wiemy. Znaleźliśmy Cię oraz tego wielkiego robala. Chcieliśmy uleczyć, coś pomóc... A ty sam wyzdrowiałeś. To tyle. - Mężczyzna wstał, podszedł do swego ekwipunku, który leżał gdzieś nie daleko oparty o ścianę groty. Pogrzebał i zwrócił głowę do kompanów
- Czas wyruszać. - Reszta wstała i wzięła się za pakowanie całego dziadostwa na konie.
- A ty? - Facet popatrzył na Ciebie - Idziesz z nami do... - Przerwał, zastanowił się przez parę sekund i dokończył - ... szukać przygód?

Skrzywił się...
-A mam inny wybór? Jeśli pójdę sam to następnego spotkania z jakąś bestią pewnie nie przeżyje. Wybaczcie mi te słowa, ale jestem zniesmaczony tą sytuacją. Szukałem tylko jednej z osad elfów, a prawie zginąłem. Tak więc idę z wami... - skończył swoje wywody i zaczął się przygotowywać do drogi. Nie miał co prawda nic do zabrania, ale rozruszanie się przed podróżą było ważna rzeczą. Coś zaprzątało mu jednak głowę...

" Jakim cudem tak szybko wyzdrowiałem, jeśli elfy niczego nie zrobiły. Moja wrodzona odporność? Wątpię. Są tylko dwie możliwości, chyba, że o czymś nie wiem. Albo mój ostatni czar naprawdę zadziałał, albo to wina tej dziwnej krainy. Już sam nie wiem. Czar zadziałać nie powinien, mało który mag w takiej sytuacji to potrafi. Choć pamiętam czarodziei, którzy jedną ręką wpychali sobie wnętrzności do środka, a drugą tworzyli zaklęcia, które przesadzały o losach bitwy. Ach ci magowie bitewni..."

Ten mężczyzna, który od początku nic nie mówił, zaśmiał się głośno. Drugi go poprawił
- Cóż... Tutaj nie ma żadnych elfów, więc raczej niczego byś nie znalazł.
Reszta grupy była już gotowa. Wsiedli na konie.
- Wsiadaj - Zawołał ten bardziej rozmowny facet. Gdy umiejscowiłeś swój zadek na końcówce siodła, wyruszyliście.

Po drodze reszta pleplała coś do siebie co chwilę. Poza tym kompletna cisza wokół Was.

- Stop! - Powiedziała kobieta, która stała na przodzie. Nasłuchiwała czegoś nadstawiając ucho. Po chwili zeskoczyła z konia, zabrała go za lejce* i pociągnęła do krzaczastego rowu tuż przy drodze rozkazując reszcie także to zrobić.

Schowaliście się wśród krzaków. Kobieta ruszyła powoli dalej rowem, by sprawdzić co i jak. Zanim wskoczyliście do tej dziury, przed Wami ciągnął się las i wąska dróżka pomiędzy drzewami.
- Ktoś tu jest - Szepnął do Ciebie rozmowny mężczyzna.

*Nie wiem czy to lejce, ale chodziło mi o ten pasek, za który trzyma się konia, gdy się na nim jedzie.

/Chyb lejce, nie znam się na tym. Ale wiem o co chodzi. A może to wodza? Trzymać kogoś na wodzy, tak się chyba mówi.../

Starał się zachować cisze,spokój i nie robić żadnych zbędnych ruchów. Przecież nie chciał zdradzić obecności swojej i towarzyszy...

"CO KURWA! Jak to nie ma tu elfów. Ci z południa powiedzieli mi, że wysłali tu kolonistów. Jebane cwele. Tak mnie wystawić..."

(tak, chyba wodze )

Nie minęło dużo czasu gdy kobieta wróciła. Nakazała Wam iść za sobą. Szuraliście pomiędzy wysokimi krzakami. Wreszcie wkroczyliście do lasu. Pomiędzy drzewami przechodziły takie rowy - jakby ktoś je wykopał i zasiała w nich to wysokie zielsko. Usłyszałeś wreszcie jakieś dźwięki. Bardzo szybko się nagłaśniały. Wreszcie usłyszałeś uderzenia stali i krzyki, przeróżne i okropne krzyki. Przyśpieszyliście. Las był gęsty, lecz powoli stawał się rzadszy i widać było jego koniec. Dostrzegłeś wiele postaci dalej za drzewami. Zatrzymaliście się. Jeden z mężczyzn zaczął się skradać dalej. Zatrzymał się kilkadziesiąt metrów dalej za drzewem. Wykonał gest ręką na znak tego, abyście do niego przyszli. Reszta grupy ruszyła. Także zatrzymali się tuż przy nim. Kiedy ty tam doszedłeś, zobaczyłeś coś zdumiewającego - Bitwę! Setki uzbrojonych żołnierzy dziurawiło się przeróżnymi narzędziami mordu na ogromnym, suchym polu. Siły były wyrównane. Wiele osób leżało na ziemi martwych - było ich więcej niż tych walczących, za to walczących było w pizdu...
- Co robimy? - Kobieta popatrzyła na towarzyszy i na Ciebie...

Sirius wyrwał się z odpowiedzią jako pierwszy...
- Jak to co? Czekamy i obserwujemy. Może się czegoś dowiemy, a sama walka też jest ciekawa. Zobaczymy jak potoczy się bitwa. A po niej? Pójdziemy zagadać do zwycięzców. Przynajmniej ja pójdę, nie wiem jak wy. A tak w ogóle wiecie coś o tych tam... - wskazał walczących wojowników - ...hmm?
Czekając na odpowiedzieć zaczął się bawić. Tak, bawić. Ale nie zwyczajnie. Skupił się i spróbował zgromadzić na dłoni trochę energii. By potem przemienić ją w małą kule ognia. Praktyki nigdy nie z mało, jak to mawiał nekromanta...

" Kula ognia... dlaczego kula, skoro nigdy nie wychodzi kula, tylko zawsze płomień. Gęsty, jeśli można tak to ująć, ale tylko płomień..."

Wszyscy popatrzyli na Ciebie skrzywionym wzrokiem.
- Widać jesteś tutaj pierwszy raz. - Rzuciła kobieta - Jeżeli nie jesteś jednym z nich, są duże szanse, że Cię zabiją, po prostu. - Odpowiedziała kobieta i zaczęła dokładnie przyglądać się walczącym.
- Cholera... - Zaklęła i odwróciła się do Was - To Nieumarli!
Ten facet, który w ogóle wcześniej do Ciebie nie zagadał dodał szybko
- Musimy im pomóc! Niezależnie od tego kim są, te pomioty na pewno dłoni nam nie uścisną! - Reszta potwierdziła. Czekali teraz na twój osąd, widać jakoś liczyli się z twoim słowem.

Od najbliższego walczącego oddzielała Was odległość jakichś stu metrów suchej trawy i twardej gleby. Zauważyłeś, że dalej za ludzkimi oddziałami mieści się gród, jakiś obóz.