Azgarder Gerutar

Krasnal obejrzał z bliska dziurki po dżdżownicach zastanawiając się jak tam wleźć. Po chwili przypomniał sobie o rannym i nie widział siebie jak z buta upycha ślepego kolesia w dziurę po dżdżownicy. Stwierdził że czas zająć się tym warczeniem. Wyjął topór i wrzasną:
- Chodźcie tu psie wiary. Czekam!!
Psina podobno smakuje jak królik.

Cisza... Głos powstał, lecz od razu zniknął. Nic. Ponownie ty i nieprzytomny kompan. Nie trwało to długo. Ponownie coś usłyszałeś. Ktoś krzyczał o pomoc, biegł - jego kroki były coraz bliższe. Jakiś mężczyzna uciekał, wprost na Ciebie. Jakaś sylwetka przybliżała się w mgle.

Azgar szybko wyjął topór. Ustawił się przodem do nadbiegającego. Staną tak że mógł walnąć i mężczyznę i goniącego. Czekał na rozwój wypadków

Kiedy dostrzegłeś postać - okazała się mężczyzną umazanym we krwi i czarnej mazi. Uciekał krzycząc. Upadł tuż pod twoimi nogami. Zarył twarzą, która natychmiastowo zamilkła. Lecz za nim było coś jeszcze. Trzy potwory, identyczne jak ten, którego wcześniej dobiłeś. Z otwartą gębą pełną zębów leciały kulawo na swych czterech chudych odnóżach. Zbliżały się powoli. Błoto, do którego wciskały swe łapy zwalniało je trochę.

Azgar szybko ocenił sytuacje i rozejrzał się w poszukiwaniu kałuży pełnej błota którego zalet wcześniej nie zauważył. Gdy taką dostrzegł zabiegł ją tak by potwory ruszyły na niego przez ową kałużę. Miał nadzieje że będą kooperować ku jego korzyści i ich śmierci. Jeśli monstra nie chciały współpracować rzucił się na nie z toporem tak jak rzuciłby się gdyby w kałuże weszły. Wszystkie te czynności wykonał starając się nie przydepnąć mężczyzny i ślepca.

Wszędzie było pełno błota, lecz nie mogłeś zauważyć prawdziwej kałuży, gdyż teren był prosty a trawa wysoka.
Kilka metrów przed tobą rozbiegły się chcąc Cię okrążyć. Zrobiły to momentalnie, więc nie zdołałeś się wycofać. Zrobiły trójkąt i zbliżały się powoli, równocześnie.

- O kurwa! - krasnolud wyraził swoje zdanie o tej sytuacji. Po czym wrzeszcząc na uciekającego żeby mu pomógł rzucił się na tego z lewej z toporem wzniesionym do ataku i okrzykiem na ustach.

Topór wszedł jak w masło. Głowa wraz z ciałem rozpadła się na pół. Lecz nie zdążyłeś się nawet obrócić, gdy pozostałe stwory przygwoździły Ci głowę o ziemię. Coś Cię sparaliżowało, nie czułeś niczego. Chłód przeszył twe ciało. Po czym straciłeś świadomość...

... Gdy otworzyłeś oczy, leżałeś na ziemi, na czymś miękkim. Ciągle nie miałeś siły poruszyć niczym. Czułeś pragnienie, głód i ból.
- Już po nim - Usłyszałeś jakiś cichy głos.
- Może z tego wyjdzie - Drugi także, lecz inny.
- Jak do cholery? To gówno pozbawiło go prawie głowy, nie mówiąc psia krew o ręce. - Miał rację, ból dochodził z okolic karku. Na dodatek - byłeś bez prawej ręki.

Azgar myślał rzeczowo i na spokojnie, lub prawie spokojnie.
*CO?!? JAK TO NIE MAM RĘKI!? CO!?! To sen. Mam halucynacje. Spokojnie. O kurde. A co on mówił o głowie?*
Azgar sięgną ręką w stronę bólu na karku. Reakcja było osobliwa.
- O rzesz w mordę mojego ojca!! Co tu się dzieje.

Chociaż właśnie obudziłeś się ze snu, byłeś wykończony. Aby sięgnąć ręką do karu, musiałeś wstać, czego nie dałeś rady zrobić. Na twe słowa dwóch mężczyzn uklęknęło przy tobie i zaczęli coś mówić. Niczego nie rozumiałeś. Obraz i odgłosy zamazywały się, coraz bardziej.
Jeszcze kilkanaście minut leżałeś z zamkniętymi oczkami, po czym świat się zatrzymał.

- TY! Stój w kolejce, bo z klucza oberwiesz! - Święty Piotr opierniczał jakiegoś murzyna w kolejce do bramy. A ty byłeś na jej końcu, nagi.

End. Nie podobał mi się twój styl pisania, czasem pisałeś na odwal. Postaraj się bardziej, pozdrawiam