Azgarder Gerutar

Rozdział I

Maszerowaliście.
Za dnia marsz w szeregach, które po dłuższym chodzie rozwalały się.
W nocy rozkładanie namiotów i krótki, kilkugodzinny sen.
Wymieniałeś co jakiś czas kilka słów ze swym elfim przyjacielem, lecz poza tym wszyscy byli zajęci sobą i strachem przed tym co będzie...

Był właśnie dzień. Odkąd wczoraj spotkaliście mgłę, robiła się coraz to gęstsza i chyba nie miała zamiaru przestać. Było ciepło i wilgotno. Dziwny odór dobiegał do Waszych nozdrzy, jakby zgnilizny lub śmierci... Maszerowaliście... W ciszy. Aż nagle coś coś krzyknęło, jakby obdzierana ze skóry młoda kobieta... Głos powstawał co chwilę po czym znikał. Dowódca kazał przyśpieszyć kroku. Mgła, nic nie było widać, jedynie dwie lub trzy osoby stojące tuż przy tobie. Usłyszałeś głos z przodu szeregu
- Stop! - Po tym słowie nastała kompletna cisza, która po paru sekundach zagłuszona została przez krzyk ratunku jednego z żołnierzy. Coś tu było... Następny żołnierz zaczął krzyczeć. Czułeś obecność czegoś okropnego... Coś się tu zbliżało... Do Ciebie...

[będę pisać w 3 osobie jeśli co to nie przeszkadza. Postać będę określać Azgar lub Azgarder]

Azgar spiął się gdy wyczuł potworną obecność. Muskularną ręką wyjął topór, ustawił się przodem w stronę dźwięków. Zastanowił się czy biec na spotkanie monstrum czy zostać w miejscu czekając na przybycie owego czegoś. Upewnił się szybkim acz baczny spojrzeniem że nic nie kryje się za plecami jakiś wilk lub gorzej człowiek morderca. W czasie tego spojrzenia sprawdził czy elf Aawin jest gdzieś w pobliżu czy też s rozchlastaną tętnicą szyjną dogorywa na ziemi. Myśląc szybko czekał w ciszy i skupieniu na ruch przeciwnika gotów w każdej chwili odciąć mu część ciała, lub wsadzić mu nogę w część ciała w której będzie dotkliwie boleć. Warkną zdenerwowany ponieważ była to jego pierwsza prawdziwa bitwa. A jeśli to mag za konjurowanym demonem napadł na oddział celem pozyskania ciał do badań pomyślał przestraszony perspektywą dożycia reszty istnienia w laboratorium patroszony przez obłąkańca.

(Uśmiałem się po tym twoim poście )

Ponownie nastała cisza. Słyszałeś tylko siebie, oddech żołnierzy w pobliżu Ciebie. Coś jakby się złamało blisko Ciebie, jakaś ciemna ciecz poleciała na twoją twarz. Ktoś bardzo blisko Ciebie krzyczał w bólu i słyszałeś jak się szamotał. Coś tu było, za tobą - To coś było duże i ciemne, znikało powoli w mgle a razem z nim ciało żołnierza...

Obrócił się z wrzaskiem chcą skończyć żywot na tym padole łez temu czemuś co wcina albo wsysa kolegę z udziału. Azgar w czasie krzyku gorączkowo myślał o swoich szansach na przeżycie wliczając w to szybkość zwinność i sile siebie czyli niedoświadczonego chłystka z przy tępym toporkiem i porównując z danymi na temat potworka: zeżarł żołnierza tak jak ja zjadam ziemniaka zabił kilka osób mnie nie bo stałem trochę z tyłu. Nie myśląc o niczym innym jak ostrze topora...

Uderzyłeś. Słyszałeś odgłos jakby coś się przecinało, następnie krzyknęło i krew prysnęła Ci na ubiór. Lecz gdy zauważyłeś martwą już ofiarę twego ciosu, był to twój elfi kompan - cały w czerwonej cieczy i pogryzionym łbem. Potwór zaczął uciekać, czarna plama znikała powoli we mgle - lecz powoli, coraz wolniej...

Azgarder wkurzył się porządnie i z dzikim okrzykiem rzucił za dziwną plamą czarnego czegoś co zeżarło kumpla z jednostki. W myślach kłębiły się oskarżenia do siebie i postanowienie lepszego celowania w wroga. Kątem oka spojrzał co się dzieje za nim i obok niego i postarał się wyciągnąć wnioski.

Ruszyłeś. Przy okazji zdeptałeś ciało kumpla i umyłeś buciory we krwi zmieszanej z błotem. Czarna plama była coraz bliżej, chociaż zauważyłeś jak się poruszała. Kiedy znalazłeś się jakieś dwa metry za nią, dostrzegłeś co to jest za gówno. Coś przypominające człowieka, lecz nagie i umięśnione. Niskie, trochę niższe od Ciebie. Chodziło na czterech odnóżach przytwierdzonych do garbatego tułowia - na którego końcu mieściła się duża, uzębiona cholernie szczęka większa od całej twej głowy. To coś nie miało oczu, lecz elfie dziury po bokach głowy - służące za uszy oraz dziury nad mordą, będące najwyraźniej nochalem. Stwór szedł powoli, starając biec, lecz zraniona tylna lewa noga troszkę go spowalniała. Słyszałeś jak dyszał, jak skowyczał... Byłeś tuż za nim...

Azgar szybko myśląc zaczął zachodzić stwora z korzystnej dla siebie strony. Wykonywał cięcia krzyżowe starając się wbić topór w ważną część ciała lub choćby zranić monstrum. Podchodził uderzał nie wiedząc co z tego wyjdzie. Modlił się do wszystkich bogów i demonów by mu się udało.

Pierwszy cios rozjebał stwora... naprawdę, rozpierniczył, a wnętrzności - czyli czarna ciecz - poleciała we wszystkie strony, między innymi na Ciebie. Smród był okropny, poczułeś, że zaraz rzygniesz wszystkim co masz w środku. Fuj...
Po potworze. Czarna plama leżała na ziemi rozpływając się wolniutko we wszystkie strony. Nastała cisza, oddaliłeś się daleko od reszty żołnierzy. Zostanie tutaj może być niebezpiecznie. Drogę powrotną znaczyły plamy "krwi" zabitego właśnie stwora.

Ruszyłem po tym tropie postanawiając potem spytać co za gówno zaatakowało samo jedno nasz oddział. A może naprawdę tu był mag i się po prostu zabawia naszym kosztem. Ruszyłem w stronę którą pokazywała ciecz.

(dodasz to coś do bestiariusza?? jak jakiś zrobisz)

(Nie, mam gdzieś ten Bestiariusz, za dużo roboty)

Wróciłeś. Na ziemi było pełno ciał utaplanych we krwi - żołnierze leżeli jeden na drugim z przedziurawionym ciałem i pourywanymi kończynami.
Do twych uszu dobiegł jęk - krótki, który powtórzył się kilka razy. Dochodził gdzieś z mgły, dalej, wzdłuż drogi. Nie mogłeś wywnioskować czy to stwór czy jakiś ktoś... Głos ucichł.
Co teraz?

Zastanowił się. Miał kilka z nich, pójść w stronę jęku lub wrócić do obozu. A że
Azgar to krasnolud a do tego strasznie wkurzony ruszył w stronę odgłosu przy okazji sprawdzając czy jego wyposażenie zbytnio nie ucierpiało.

Prócz tego, że topór ślinił się czarnym szitem to wszystko było w dobrym stanie, chociaż trochę udupione.
Szedłeś i szedłeś. Co chwilę coś zaszeleściło, coś chrząknęło. Mgła ciągle ograniczała widoczność do kilku metrów. Podążałeś za jękiem. Był coraz to słabszy, lecz bliższy - aż dotarłeś do człowieka. Był zakrwawiony, pozbawiony prawej nogi od kolana oraz oczu... przykra sprawa. W każdym razie to on był źródłem tych jęków bólu, poczuł twoją obecność
- Pomóż. Cholera. W plecaku są bandaże i Stilivir - Wskazał drgającą ręką na uwalony plecak leżący koło niego.

[ Mi się komp spalił dlatego jakby coś to będe odpowiadał z laptopa taty i nie dziw się jak będę odpowiadał rzadziej]

Azgarder otarł topór o trawe starając się oczyścić go z tego czegoś co z niego spływało. Po tej ważnej czynności podszedł do rannego i wyjął z jego plecaka bandaż i dziwny kamień czy też amulet, możliwe że był to ten cały Stilivir po czym obwiązał mu oczy i spytał troszkę zakłopotany:
-Eee... Do czego służy ten Siliv... stvili... err Stilivir.

(Czy kamień, czy amulet, czy choćby czasopismo - to ja decyduje)

Bandaż na jego oczach powoli zalewał się małą ilością krwi, która z czasem przestała już lecieć. Z plecaka wyjąłeś także fiolkę czegoś podobnego do wody, najwyraźniej Silivir'u. Mężczyzna zakasłał.
- Nałóż... to na ban... khy khy... d-daż i obłóż r-ranę... - Mówił głosem pełnym bólu. Dyszał głośno, póki nie omdlał...

[Fiolka mogła być podobna do kamienia i wisieć na sznurku co byłoby podobne do amuletu a kompa mam już naprawionego]

Zrobiłem jak powiedział umierający. Potem rozejrzałem się za jakimś drewnem i zebrałem na jedną kupę wszystko co znalazłem. Potem postarałem się podpalić owe ognisko na razie nie dające ciepła.

ta...

Powoli opatrzyłeś rannego.

Teraz drewno... Cóż, szukałeś w okolicy, lecz jedyne co znalazłeś to miękkie i kapiące wodą gałęzie i drzewa. Przyniosłeś kupkę tego drewna, lecz jeszcze musiałeś rozpalić. Trzeba znaleźć rozpałkę i jakoś osuszyć to drewno w tym wilgotnym miejscu...
Szelest dochodzący ze strony drugi, z której szliście dobiegł do twych uszu...

Liście, Azgar wpadła na iście genialny pomysł użycia liściastej rozpałki. Więc spojrzał na rannego i udał się w stronę drogi by nazbierać tego. Gdy zobaczył po drodze martwego żołnierza podchodził i sprawdzał czy nie ma ona jakiś mikstur oraz krzesiwa i hubki.

Na drodze nie było żadnych liści, jedynie błoto...
Wielu żołnierzy było obgryzionych, pokrwawionych i dosłownie porozrzucanych. Nie mieli przy sobie praktycznie nic, prócz broni, jakiejś tam zbroi i czegoś do przegryzienia.
Trafiłeś wreszcie na jakiegoś innego krasnoluda, a po przeszukaniu go, znalazłeś krzesiwo - trochę stare i brudne, lecz raczej odpowiednie.

Azgar zabrał krzesiwo i ruszył w stronę obozu myśląc że jak nie ma suchego to nie ma. Wybrał jednak inną drogę dalej przeszukując trupy i szukając czegoś do zjedzenia przy okazji szukając jakiejś suchej rzeczy na rozpałkę mogła to być i sucha gałąź i tarcza towarzysza broni. Przetrwanie było najważniejsze, postanowił że zanim pójdzie do rannego zobaczy dokładniej jak wygląda owo monstrum.

Żołnierze nie mieli drewnianych tarczy - jedynie żelazne i stalowe - pechowo dla Ciebie. Wszędzie było wilgotno i duszno, niczego suchego... A na dodatek zaczęło padać. Małe, lecz nawet gęste krople powoli spadały na ziemię uderzając we wszystko w około i wydając przeróżne dźwięki.
U kilku z żołnierzy znalazłeś cztery zawiniątka z chlebem i szynką, nic więcej...
Potwór wyglądał jak wychudzony i łysy krasnolud. Miał szarą, śliską skórę oraz pazury na stopach i dłoniach. Lecz wyjątkowy miał łeb - bardzo duży, cholernie uzębiony z czarnymi, wielkimi oczyma oraz elfimi uszami.

-Co to za gówno?!? Głośno pomyślał Azgar. Po czym rozpiął spodnie i pogwizdując wesołą ale wyjątkowo sprośną pioseneczkę odlał się na truchło. Po czym ruszył w stronę rannego by spróbować rozpalić ogień.

Siuśki rozlały się po całym ciele i zajechały okropnie.
Wróciłeś do rannego. On spał - najwyraźniej. Widziałeś jak ciężko dyszy. Na szczęście krew przestała się lać. Jak teraz do jasnej cholery rozpalić cokolwiek - wszędzie mokro, wilgotno i duszno. Ty masz tylko krzesiwo, nic więcej...

- Super. DLACZEGO JA?!? Zawsze tak jest że ja mam najgorzej. Tamci sobie poumierali i teraz na spokojnie gniją w rowie a ja się muszę użerać z tym ogniem. - Azgarder czuł się samotny i prowadził monolog w czasie szukania jakiejś jaskini czy groty gdzie można schować rannego i swoje przemoczone dupsko.

Twe głosy przeszły echem po całym lesie. Nie spodziewałeś się tego - odpowiedziało im warczenie. Jakby kilkanaście psów zawarczało, gdy ktoś dobierał by im się do papu.
Grot nie było - jedynie dziury zrobione przez dżdżownice...