Bimble Bum’Bomble

No i ruszyłeś w zimny, nieznany świat...
Sam, bez przyjaciół, bez rodziny...
Miałeś ze sobą za to swój wynalazek. Z racji tego, że można było z nim chodzić i rozmawiać przez niego nazwałeś go walkie talkie. No i gadałeś jeszcze, idąc przed siebie- w bliżej nieokreślonym kierunku, ze swoimi znajomymi. Jednak po jakimś czasie łączność została zerwana i tyle zostało z cudownego urządzenia...
Udało Ci się mimo tego przez jakiś wzmacniać czas jeszcze dogasający sygnał za pomocą swojej magii...
Po dosyć krótkim czasie nawet i Twoje umiejętności w tym zakresie nie dały rady...
Zostałeś sam...
Odcięty zupełnie od tego, co mogłeś nazywać domem...
Zrobiło Ci się trochę smutno... W końcu nie wychodziłeś poza Twierdzę dalej niż na jakiś niewielkie rekonesans, a i tak potrzeba takich zwiadów powoli znikała.
Mieliście w końcu maszyny, które mogły to zrobić za Was.
Dni mijały a Tobie powoli kończyły się już zapasy żywności.
Poręczne, acz bezsmakowe kapsułki były bardzo pożywne i żadnych składników odżywczych Ci dzięki nim nie brakowało, ale nie miałeś ich nieskończonego rezerwuaru.
Ci skurwiele wysłali Cię chyba nie tyle na misję co na banicję za dziwne poglądy i dali Ci tak mało jedzenia, że nie starczyło go na dojście do najbliższej cywilizacji...
A mieli mapy! Wiedziałeś, że oni wiedzieli, gdzie leżą najbliższe osiedla cywilizowanych stworzeń! A jednak dali Ci tylko tyle jedzenia, żebyś mógł przejść kawałek, a potem albo zdechnąć w pogoni za ideałem albo wrócić do nich ze spuszczoną głową i zacząć myśleć tak, jak oni tego od Ciebie oczekiwali! Świnie...
Oni nie chcieli Cię zniszczyć... Oni chcieli Cię pokonać! Pokazać Ci, że Twoje przemyślenia są kupką nic nie znaczących śmieci!
Byłeś załamany swoją sytuacją... Nie wiedziałeś co robić... Jedynie gniew dawał Ci energię do dalszego działania...
A jak każdy wie, to uczucie nigdy nie było dobrym doradcą...

Cholera... Przecież wiedziałem, że tak będzie, więc po co to robiłem? - pomyślałem.
Z każdym krokiem mój gniew powoli malał, a ja zaczynałem się zastanawiać co dalej. Po głowie chodziło mi dużo pytań:
Jest sens do nich wracać? Przecież i tak spisali mnie na straty. Czy muszę im coś udowadniać? Po co? ... Ale co ja zrobię sam na powierzchni?
W tej samej chwili zauważyłem, że pomimo tego, że gnomy żyją głównie pod ziemią (w tym ja) na powierzchni czuję się znacznie lepiej. Wcześniej tego nie zauważałem przez gniew, ale teraz to czuje. To świeże powietrze, niebo, rozległy teren. Ale zero gnomów.
Spojrzałem do woreczka z żywnością.
Mało... Muszę oszczędzać. Najlepiej będzie jak po drodze będę zbierał jedzenie, wtedy powinno mi wystarczyć do póki nie dojdę do jakiejś cywilizacji. To będę jadł w ostateczności.
Schowałem woreczek i rozmyślając, pewnym krokiem ruszyłem dalej.

Szedłeś tak i szedłeś aż nagle, tak ni z gruszki ni z pietruszki przed nosem wyrosła Ci góra, która po dokładnym zlustrowaniu jej wzrokiem okazała się być ogrem...
- Yyyy...- wyjęczał stwór łapiąc Cię w dwa palce i podciągając do twarzy.- Co Twoja robić sama tutaj, kruszyna?- jego oddech pachniał starym czosnkiem i jakimś ziołami. To trochę nienormalne... Tak samo jak nienormalne było jego zachowanie wobec Ciebie. Ogry przecież miażdżą, gruchoczą i niszczą...
Nie zamartwiają się życiem 'kruszyn'.

Kiedy ogr mnie podniósł przestraszyłem się i jednocześnie zdziwiłem. Przez moją głowę przeszła myśl:
I tyle mam, cholera, z tych wszystkich książek. Nie mam po co tam wracać, więcej nauczę się podróżując niż czytając te bzdury. Według nich już dawno bym nie żył.
Nie robiłem żadnych gwałtownych ruchów, bo by się jeszcze ogr wkurzył, i mogłoby być źle. Uspokoiłem się i spokojnie i wyraźnie odpowiedziałem.
- Jestem sam, ponieważ mam misję do spełnienia. Możesz mnie odstawić z powrotem? - spytałem, a po chwili dodałem - Proszę.
Ja to mam szczęście...

- Yyyyy... Dobra.- wymruczał ogr.- Co Twoja powiedzieć na to żeby iść ze moją? Zawsze może spełniać misję a moja ochronić Twoją jakby co złego być! Moja uczyć się kontroli szału i moja podróżować jak Twoja! Moja też mieć misja, żeby moja nauczyć berserkr! Moja właśnie wracać do swoich, bo moja już się co-nieco nauczyć o szale i moja umieć panować i wywoływać szał sama! Twoja też chcieć siem naumiać?

Ogry to jednak przyjazne stworzenia. Chociaż możliwe, że to tylko ten jeden przypadek.
- Nie muszę się tego uczyć, jestem na to za słaby a poza tym nie lubię się bić. Nie mam nic przeciwko podróży z tobą, ale powiedz mi czy twoi rówieśnicy również są przyjaźnie nastawieni? - powiedziałem, mając nadzieję na pozytywną odpowiedź. Nie chciałem już podróżować sam.
Może naprawdę mam szczęście!

- Yyyy... Nasze iść do Azwrarghadu. Tam być dużo dziwów- jedne lubić nowych inne uważać, że nowe prowadzać fer... fer... zgniłość! O! Moja iść do zasadźctwa, w którym i takie i takie som. Moja nie wiedzieć czy Twoją polubić, ale część polubić na pewno! Moja to wiedzieć! Yyyy... Moja powiedzieć o Twojej kilka słów, jak moja się do wiedzieć o Twojej coś... Yyyy...
Twoja powiedzieć?- posadził sobie Ciebie na głowie i ruszył przed siebie.

- Coś o sobie opowiedzieć, hmm... - zrobiłem przerwę w wypowiedzi żeby wygodnie usiąść - Ale co dokładnie chcesz wiedzieć? Może zacznijmy od początku;
Jak już mówiłem jestem gnomem a nazywam się Bimble. Pochodzę z twierdzy gnomów i od władzy tamtego miejsca dostałem tą misję, chociaż chyba spisali mnie na straty. Mimo wszystko nie mogę Ci wyjawić miejsca gdzie znajduje się twierdza ani związanego z nią. Jak widać po moim wyglądzie, nie jestem silny lecz za to umiem dużo stworzyć za pomocą samej głowy, ponieważ gnomy to jedne z inteligentniejszych stworzeń tego świata. No... I to chyba wszystko co powinieneś wiedzieć. - skończyłem opowieść o samym sobie - Może teraz Ty powiedz coś o sobie? - zapytałem, jeszcze raz poprawiając pozycję na głowie ogra.

- Yyyy... Moja być z Zasadźctwa Tygrysa. Nasz mieć tam, gdzie nasze iść, różniste takie zasadźctwa. I wilka, i niedźwiedzia, i kruka, i sowy... Yyyy... Dużo ich być. Dużo.
Moja wyruszyć w świat bo moja mieć urodzony talent do berserk, ale moja nie umieć panować na berserk. Moja przez pomyłke zabić paru kolegów w czasie jak nasze misjować, bo moja się wkurzyć. Moja zostać wysłana tutaj żeby sie nauczyć myśleć jak moja berserkować. I mojej się chyba udać.
Dlatego moja wracać do domu.
A co Twoja umieć głową robić? Rozwalać skały? Moja widzieć druidów, które umieć tak łup! I kamiuszek bach. Moja tak nie umieć, ale moja obiecywać, że się nauczć. Moja próbwać, ale nabić sobie guza i być wkurzona. No i rozwalić lasek, bo być wkurzona...

Wyobraźnia pracowała - oszalały ogr niszczył wszystko na swojej drodze a w środku stałem ja - mały gnom. Po chwili odpowiedziałem:
- Nie, nie rozwalam skał głową. Potrafię to zrobić jeśli się skupię i wykorzystam strumienie energii które są po prostu wszędzie. O to właśnie mi chodziło mówiąc o używaniu głowy. Oprócz tego potrafię tworzyć różne rzeczy - wynalazki. - skończyłem tłumaczyć. Po chwili dodałem - Możliwe, że kiedyś będziesz świadkiem moich możliwości.
Czekałem aż dojdziemy na miejsce, aż w końcu spytałem:
- Długo jeszcze... Eee... Jak się do Ciebie zwracać?

- Yyyy...- odpowiedział ogr.- To nie być długo, ale jak Twoja chcieć moja móc pobiec- to być szybciuszniej wtedy.- A moja mieć trudne imie. Twoja pewnie nie umieć wymówić nawet jak chcieć. To trzeba znać jenzyk tygrysa żeby zrozumić...
Moją wołać w zassadźctwie...- ogr zaryczał przeciągle, tal, jak to robią tygrysy a skończył cichym mruczeniem. W zapisie (co prawda wyjatkowo niedoskonale) wyglądałoby to tak: Wrrroooooaaaaarhrrrr...
- Naszych jenzyk być trudniejszniejszy od jenzyków miśków i wilków. Ich nawet zapisywać zwykłym pismem swoje imniona i nazwem stolicy zapisywać też. U nas trza mieć specjalne struny głośne żeby dobrze mówić. Ichneijszych to ludzi umnieją nawet naśladować...
Mojej imnie znaczyć yyy.... Ten-co-jest-twardy...- wydukał ogr jakby z pamięci.- Co znaczyć Twojej?

- Nie! Nie biegnij... Nie spieszy mi się, po prostu spytałem - powiedziałem szybko - Moje imię nie znaczy nic specjalnego. Gnomy mają bardzo długie imiona, do tego różne przydomki, swoje i po przodkach. Przez bardzo długi czas nie zdążyłbym Ci się przedstawić, więc nazywają mnie po prostu Bimble. Ewentualnie można dodać Bum'Bomble - podrapałem się po głowie.
Dawno się nie myłem
- Ale nie powiedziałeś mi jak mam się zwracać do Ciebie. Bo skoro nie wypowiem twojego imienia, to co mam mówić? - spytałem.

- Yyy... Twoja mieć rację.- wtedy właśnie ogr chciał się podrapać po głowi i mało Cię sobie na niej nie rozsmarował.- Yyyy...- zawołał po chwili.- Moja mocno przepraszać. Bardzo mocno przepraszać.- nastała chwila ciszy.
- Yyyy...- jak zwykle zaczął wypowiedź Twój nad wyraz codzienny środek transportu.- Na moją mówić można... Yyyy... Twoja coś wymyślić. Moja nie wiedzieć.
Chyba zrobiło mu się po tych słowach trochę głupio bo zaczął się rozglądać na boki, a Twoim stopom, nawet przez buty, zrobiło się nagle jakoś ciepło- dotykały w końcu jego polików.
- Yyyy... Tak- dodał jeszcze chyba po to, żeby rozładować napięcie.

Zacząłem się mocniej trzymać w obawie, że zaraz spadnę - a jednak trochę wysoko siedzę.
- Spokojnie - próbowałem uspokoić ogra, żeby tak głową nie ruszał - Hmmm... - zastanowiłem się - Nie mam pojęcia jak Cię nazywać. Najlepiej coś łatwego do zapamiętania... Może... Lesij? - spytałem, po czym jeszcze raz - Pasuje Ci?

- Yyyyy...- wymruczał.- Neee. Nie można mojej tak nazywać. Tak nazywać się duchów lasu. Ich by siem obrazić... Ich być potenżne. Moja ich nie lubić...
Bo one być wredne. Jak ktos ich nie przypasować to ich kraść dzieciów i siem naśmiewać albo wyprowadzać gdzieś na przepaść. To być złośliwe... Moja nie być. Moja bać siem i nie lubić. Nie chcieć być tak nazywana bo siem jeszcze zmienić w takiego... Słowa mieć moc. Moja mieć nadzieje, że Twoja wiedzieć o tym, że słowa mieć moc... A jak nie wiedzieć to w Azwrarghadzie siem przekonać...
Twoja słyszeć w tej twierdza o Sanderu Shiaanu? On być Lesij przez jakiś czas. Ale dobry Lesij... Ale potem zło wrócić i on zrobić siem śmiertlenik i kazać serce swoje zamknąć w lód!

- Naprawdę? Pamiętam to imię z jakiejś książki. To może może Grom? - spytałem, po czym nie czekając na odpowiedź, kontynuowałem - O nim też kiedyś czytałem. Jego pełne imię to Grom Hellscream. Skojarzył mi się z tobą przez to jak się wymawia twoje prawdziwe imię - skończyłem mówić a kiedy otrzymałem odpowiedź zmieniłem temat:
- A co miałeś na myśli mówiąc "Słowa mieć moc"? Wiem o tym, ale o co Ci konkretnie chodziło? - spytałem z ciekawością.
Z każdą chwilą jak się zbliżaliśmy do miejsca zamieszkania ogrów, coraz bardziej zastanawiałem się jak zostanę powitany.

- Grom Hellcoś...- ogr podrapał się po brodzie.- Moja nie znać... Chyba że to być jakiegoś bohatera nie z tego świata a z innego... Moja słyszeć, że na Dzikich Pustkowiach dużo istot z innych światów siem pojawiać, ale moja nie być tam nigdy wczeźniej i nie chcieć tam iść...
A słowa mieć moc... Słowo móc zmienić i zniszczyć! Słowa używać Voodoo do rozmowy ze loa i druidy do mówienia z Leszyjów i innych duchów żywiołowych...
A ja już Twojej mówić, że Twoja może mnie nazywać jak chce... Byle nie tak jak złych duchów jakichś...

- Dobra, więc ustalone. Grom.
Nic więcej nie mówiłem. W ciszy czekałem aż dojdziemy na miejsce, albo jak ogr coś powie. W tym momencie nie miałem najmniejszego zamiaru wracać do rodzinnej twierdzy. Zastanawiałem się czy jeśli inne ogry mnie polubią, to będę mógł coś dla nich skonstruować - coś co im się przyda. Chyba dobrze jest być lubianym przez tak silne stworzenia.

- No to nasze być- powiedział ogr po paru dniach obustronnego milczenia, kiedy jego wielkie cielsko z Tobą na czubku przeszło przez jedno z pasm Ikhoanu- lodowych szczytów, które jak głosiły legendy były jedyną pozostałością po archipelagu, który z kolei był ojczyzną wspaniałych mitów- nawet w Twojej odciętej do świata twierdzy analizowanych na różnych wykładach...
Twój nowy przyjaciel stał w głebokim śniegu a przed Wami stała ciemna ściana lasu. Drzewa były wielkie w porównaniu z tymi, które widziałeś w twierdzy (nie ma to jak sztuczna hodowla) i w jej okolicach...
Ale nie słyszałeś o tym, żeby ogry, chyba stworzenia w ogóle wywodzące się z pustyń żyły w tak mroźnych obszarach...
Dziwne...

Po dotarciu na miejsce czułem pewną satysfakcję.
Odszedłem już tak daleko... I całkiem nieźle sobie radzę.
- To na pewno tutaj? - spytałem - Myślałem, że ogry żyją w innych klimatach. Chyba mnie już nie zaskoczy... Dobra, to prowadź do swojej wioski... - powiedziałem i wyciągnąłem z kieszeni notatnik i dziwne pióro, które nie potrzebowało tuszu. Zacząłem coś zapisywać.

- Yyyy... A co tam Twoja skrobać?- zapytał ogr ruszając głębiej w las.- Twoja mojej powiedzieć. Moja być ciekawa różnych nowinków...
śnieg był naprawdę głęboki. Mimo swojego monstrualnego wzrostu stwór niosący Cię na swoich plecach musiał co chwila podskakiwać żeby móc przedrzeć się przez takie zwały białego puchu.
Było zimno. Bardzo zimno.
A to przez wiatr, który był tak przenikliwy, że nawet las nie zatrzymywał jego mroźnego dotyku...

- Pomyślałem sobie, że napiszę wszystko co się wydarzyło odkąd opuściłem twierdze - odpowiedziałem - ale chyba zacznę pisać później, bo strasznie zimno - powiedziałem chowając pióro i notatnik do kieszeni.
Kiedy miałem już dość chłodu, zapytałem:
- Długo jeszcze? Nie wiem ile wytrzymam na takim zimnie...

- Oj- chyba pierwszy raz ogr nie zaczął swojej wypowiedzi od 'Yyyy...' Poczułeś jak jego ciało zaczyna po trosze zmieniać pozycję.- Yyyy...- jęknął.- Twoja się trzymać. Jego ciało dalej poruszało się trochę w bliżej nieokreślony sposób, a potem schyliło się nad czymś, co z dobrym przybliżeniem można by było uznać za plecak. Ogr wyciągnął z niego gruby kaftan ze skóry pokrytej ciepłym futrem. Potem znowu zaczął wykonywać dziwne ruchy- najwyraźniej zakładał plecak z powrotem. Kiedy skończył wręczył Ci kaftan.
- U naszych być zimno cały czas. Twoja musieć zrobić mienśnie albo przytyć! Albo chodzić zawinięta w koce.
Prawda. Ciuch, który ogr Ci dał był tak ogromny, że mogłeś się nim owinąć bez mała cztery razy...

Podziękowałem ogrowi i od razu poczułem się lepiej - ciepło.
- Z tymi mięśniami to może być problem - oznajmiłem - w takiej sytuacji chyba nie będę mógł zostać tutaj zbyt długo... - dokończyłem, po czym pomyślałem:
Tylko gdzie pójdę... Nie ważne. W końcu samo coś się znajdzie, teraz najważniejsze by dotrzeć do wioski.
Byłem coraz bardziej niecierpliwy - Gdzie jest tak cholerna wioska?!

- Yyyy... Nasze nie mieszkać w wiosków- wymruczał ogr.- Nasze mieszkać na śniegu, bo nasze móc zmieniać forma i naszych forma mieć ciepłe futro.
Twoja się nie martwić jednak. U naszych być domek dla gościny! Poza tym, to już być niedaleko.- stwierdził jeszcze.
I tak było.
Dosłownie parę chwil później rozpostarła się przed Wami spora polana.
- Yyyy... My być w centrum zasadźctwa tygrysa. Twoja chcieć iść do domku dla gościny czy gdzie indziej najsampierwszyj raz?