Izajasz vel Kolorowy Szczur

Rozdział I

- Nieprzyjemnie ci, co? - rzekła jedna z osób na górze - Mój pies czeka aż się ruszysz, więc radziłbym ci pozostać nieruchomym.
- Przeżyjesz, jeśli obiecasz coś dla nas zrobić - krzyknęła druga. Pies głośniej zawarczał.
- Chodzi o... - I wtedy się zbudziłeś. Leżałeś w krzakach, jeden z rękawów zmoczony był od twego własnego psi-psi. Nie pamiętałeś co się stało. Za tobą stała jakaś osoba, klęczała
- Nic Ci nie jest? - Usłyszałeś miły, damski głos i czyjąś ciepłą dłoń na swym ramieniu.

Leżałeś we własnych siurach gdzieś w krzakach, nie pamiętałeś co się z tobą stało i co działo się wcześniej, zanim tu się znalazłeś...

- Oprócz tego, że leżę we własnych szczynach, raczej nic. - odparłem zgodnie z prawdą.
Wstając, pokrótce postarałem sobie przypomnieć co się działo. I czemu akurat musiano mnie napotkać w tak kompromitującej sytuacji. Upewniłem się także, iż mój kapelusz jest na swoim miejscu. Kończąc te jakże skomplikowane czynności, przyjrzałem się tej dziewczynie.

Postać zaśmiała się słodkim śmiechem.

Za to ty za cholerę nie mogłeś sobie nic przypomnieć, jedynie swoje imię. Nic. Nie mogłeś dotrzeć do swych starych wspomnień, skąd się tu wziąłeś, co robiłeś dwa lata temu w jakiś tam dzień... Nic.

Wstałeś i obróciłeś swój kruchy łebek wraz z resztą chudego ciałka. Stała przed tobą wysoka postać, jeszcze wyższa niż ty, ubrana w grubą szatę z kapturem. Owinięta na twarzy była kąś chustą. Widziałeś jedynie jej oczy. Dwu palczaste rękawice i... dwuręczny topór na plecach. Bardzo dziwna osoba, dodatkowo z tak pięknym głosem.
- Chudzinko, widać jesteś głodny... - Pokazała gestem dłoni, byś szedł za nią - Musisz się pożywić - Naprawdę czułeś się głodny i spragniony, o dziwo...

- Cóż, nie wypada odmawiać posiłku. - rzekłem pogodnie.
A tym bardziej nie wypada odmawiać osobie z dwuręcznym toporem pod ręką, dodałem w myślach. Nie mając żadnego innego sensownego wyboru, a także kierowany ciekawością, podążyłem za tym kimś... lub czymś.

Otworzyła spokojnie drzwi do karczmy i wpuściła Cię do środka. Z czymś Ci się to miejsce kojarzyło, jakbyś tu kiedyś był... ale za cholerę nie mogłeś sobie tego przypomnieć. Zasiedliście do zwykłego stolika gdzieś w środku niewielkiej karczmy. Gdzieś przy ladzie stali dwa j mężczyźni rozmawiający ze sobą cichutko, a karczmarz stał oparty o ladę, poza tym cisza... Kobieta poprosiła karczmarza do siebie, on obrzucił Cię groźnym spojrzeniem i przyjął zamówienie. Już po chwili stała przed tobą upieczona noga jakiegoś zwierzęcia z zimnym kuflem piwa. Kobieta nie chciała nic. Nie rozpoczynała żadnej rozmowy, tylko wpatrywała się to w Ciebie, to w stół, to gdzieś w około czekając aż skończysz, była spokojna i cierpliwa.

Kiedy zjadłem i wypiłem, rozsiadłem się wygodnie na krześle i odsunąłem talerz, dając znać, by go zabrano. Spojrzałem również na towarzyszkę.
- Więc... czemuż to zostałem zaszczycony twym towarzystwem? - zapytałem, dłubiąc palcem w zębach.

Zwróciła się do Ciebie i szepnęła
- Musisz iść ze mną, proszę - Wstała natychmiastowo z krzesła, wyszła z karczmy i ruszyła na prawo - w głąb wioski jak widziałeś przez okno.
Karczmarz stał nad tobą
- A gdzie złoto? 2 monety się należy.

Wyciągnąłem z sakiewki dwie monety i położyłem je na stole. Następnie czym prędzej ruszyłem za kobietą, nie oglądając się za siebie. Po cóż byłem jej potrzebny? Może to jakaś pułapka? Prowadzi mnie do jakoś odosobnionego miejsca, a tam ograbi? Choć i tak mam teraz... eee... 48 monet, więc to żaden majątek.

Spostrzegłeś kątem oka jak wchodziła do jakiegoś niewielkiego domku w kącie miasteczka. Ruszyłeś za nią. A kiedy otworzyłeś drzwi, zauważyłeś bardzo dziwny... sklep. Po brudnych półkach rozmieszczone były jakieś szmaty, dziwnych kształtów kije, jakieś kule i inne pierdoły. Usłyszałeś głos twojego kompana
- ...Tak, znalazłam.
- I co teraz?
- Jak to co? Czas ruszać, nie możemy zwlekać.
Po czym zza rogu wyszedł ubrany w długie szaty mężczyzna - nie widziałeś nic poza kawałkiem jego starej twarzy, był zakapturzony. Za to kobieta oglądała ścianę, na której mieściło się w cholerę broni - wszelakie młoty, nie młoty, łuki nie łuki. Obróciła się do Ciebie z kolczastą buławą w dłoniach
- Może być? - Spytała wyciągając rękę z bronią ku tobie.

- Nie jestem zaprawiony w siekaniu i rąbaniu, szczerze mówiąc. Bez obrazy, ale to chyba zbyteczne. Jestem dyplomowanym magiem. Cóż, jeśli dysponujesz jakowymś mieczem krótkim bądź sztyletem... to według mnie byłoby przydatniejsze. - ostatnie zdanie dodałem po krótkim namyśle.
Dają mi broń? Rabunek odpada. Może chcą żebym dołączył do ich bandy? Tylko jaką ten stary piernik owinięty w szatę ma rolę? To jakiś prowodyr? Dla bezpieczeństwa zachowywałem się bardzo ostrożnie i spokojnie.

Uśmiechnęła się i rzuciła mackę gdzieś w inne bety. Zaczęła grzebać dalej.
Wtedy z powrotem wrócił stary mężczyzna dając Ci do ręki miecz - z czarnym ostrzem i rękojeścią wysadzaną dziwnymi, czarnymi kamieniami. Nic nie powiedział i zniknął znowu za rogiem.
- Świetnie, potrzebujesz czegoś jeszcze? Jakiejś lekkiej zbroi? Czy innego dziadostwa? - Spytała kobieta ze świetnym humorem.
Mężczyzna przeszedł koło Was niosąc kupę jakichś betów.

- Nie, raczej nie. Ale po co nam... wam ten arsenał? - rzekłem, nieco zbity z tropu.
Więc dzierżę teraz miecz. Cudnie. Nawet nie wiem, czy go udźwignę w walce. I nie wiem też, z kim mam walczyć. I po cholerę jestem im potrzebny. Organizują bitwę i mam stać po stronie tych dziwaków? Żeby chociaż byli tymi mocniejszymi...

Popatrzyła się krzywym wzrokiem na Ciebie... chwila ciszy... i rozpoczęła - A więc... Musisz nam pomóc, proszę... - Z każdym słowem jej głos był co raz bardziej smutny, nie wyglądało jak by udawała - Wszystko Ci wytłumaczymy, lecz chodź z nami... - Usłyszałeś jak ktoś zamykał drzwi, a kiedy się oglądnąłeś spostrzegłeś tego starego mężczyznę stojącego za tobą i oczekującego na coś. Nie chcieli usłyszeć raczej słowa nie. Jeżeli byś zrezygnował, nie mogli wydać swojej niby "tajemnicy" na świat. No cóż, mogłeś rozpowiedzieć wszystko o tej ich miejscówce i dziwnym zachowaniu - może i mało do wyjawienia, ale na pewno coś ważnego.

Limit 14 dni upłynął, sesja zawieszona.