Tomas Hanginclok

Jak co dzień budzą Cię promienie wschodzącego słońca padające przez uchylone okno.
Rozciągnąłeś się, a po chwili ktoś puka do drzwi i od razu je lekko uchyla.
- Kazałeś mi siebie obudzić Panie. - usłyszałeś delikatny głos pokojówki.
Przerzuciłeś wzrok na sufit zastanawiając się po co w ogóle o to prosiłeś własną pokojówkę, bo rzeczywiście przypominasz sobie, że o to ją prosiłeś. Tylko po co?
*Dziwne. Nigdy nie miałem problemów z pamięcią.*
Pomyślałeś jakby lekko przerażony, gdyż nie mogłeś dopuścić do siebie myśli, że się po prostu starzejesz.
W każdym razie podniosłeś się z łóżka, nałożyłeś na siebie szlafrok i ruszyłeś w stronę łazienki.

[Hej, chyba ja lepiej wiem co powinien pomyśleć mój bohater, niepraważ?]
Cóż, starość nie radość, młodość nie wieczność. Nasz Król (Oby Żył Wiecznie) miał jednak wyczucie, że wysłał mnie na to zadupie zanim takie demencje napadły mnie na Dworze. Oj, tam byłoby to wręcz niebezpieczne.
Jak co dzień, idę dokonać porannej puryfikacji własnego ciała. Wszak czystość to rzecz święta. Chwilę badam przed lustrem swój wygląd, ot rutyna.
Nie boje się starości, a nawet trochę się cieszę z pierwszych jej objawów. W poskręcanym, wielowarstwowym i pełnym intryg środowisku, jakim jest pobliże władcy, dożycie poczciwego wieku to niemała sztuka. Więc mogę być z siebie dumny.
Kiedy już skończę troszczyć się o wygląd i przyodzianie, udaje się na śniadanie. Nie grzeszę nieumiarkowaniem w jedzeniu i piciu, chociaż przyznaję, łechtanie podniebienia przeróżnymi potrawami sprawia mi niewymowną przyjemność. Zwłaszcza, jeżeli przy posiłku znajdzie się towarzystwo, z którym będzie można kulturalne pokonwersować.