Delilah

Niezależnie od miejsca, wolnośc zawsze jest słodka.
Stałaś pod wielkim, grubym, iglastym drzewem. Chociaż igły były małe, żadna kropla deszczu nie spadła w obrębie cienia ogromnej rośliny. Pole widoczności ograniczało się jedynie do najbliższych pięciu metrów, na których mieściła się gęsta trawa i błoto. Był wieczór lub noc - trudno określić - w każdym razie cholernie ciemno. Okromne krople wody spadające z nieba uderzały jak kamienie o miękkie podłożę. Przynajmniej nie było wiatru, lecz ciepło - chociaż cholerny smród unosił się wokoło, już jakiś czas temu się do niego przyzwyczaiłaś. Znalazłaś się tu podczas spokojnej podróży, gdy natychmiastowo pierdylnęło jak z cebra.

Usłyszałaś śmiech - kobiecy. Powtórzył się ponownie kilka razy - raz był głośny, raz cichy. Wydawało Ci się, że dochodzi zewsząd. Ale coś zaszeleściło na drzewie - i woda z każdej igiełki na drzewie spadła na ziemię - czyli na Ciebie. Ale prócz ciepłego(taka była woda) prysznicu coś siedziało na twojej głowie. Lekkie, lecz oddychające coś. Przy kompletnej ciszy słyszałaś spokojny wdech i wydech.

(Nie umiem wstępować - idziesz, coś szeleści w krzakach... W każdym razie, jeżeli dopatrzysz się błędu w moich postach - napisz przy odpowiedzi - będę wdzięczny)

Delilah wzdrygnęła się nieznacznie, gdy poczuła wodę wpadającą za kołnierz. Jęknęła cicho, gdyż nie przepadała za wodą. Zdecydowanie była istotą lądową. Chwilę później przyzwyczaiła się jednak do wilgoci tkaniny opinającej jej plecy i zwróciła uwagę na dziwny, ciepły i lekki wiaterek co jakiś czas poruszający sterczącymi na wszystkie strony kosmykami czarnych włosów. Wstrzymała oddech wiedząc, że tutaj nie należy ufać nikomu i niczemu, póki nie rozkroisz tego na części pierwsze i nie poddasz szczegółowej analizie. Lecz na to czasu nie było. Starając się zachować spokój, kobieta tkwiła w bezruchu, próbując dojść do tego, cóż może spoczywać na jej głowie. Powoli i ostrożnie sięgnęła dłonią, najpierw dotykając szyi, potem potylicy i wreszcie przeczesując delikatnie włosy.

(Mam nadzieję, że nie będzie Ci przeszkadzało, jeżeli kursywą zapisywać będę narrację, a pogrubioną czcionką wypowiedzi. Jeśli tak, napisz jak Ci wygodniej.)

Dotykając mokrych włosów zatrzymałaś się na czymś twardym - także owłosionym. Poczułaś sierść jak u szczura, myszy czy innego gryzonia. Nie zdążyłaś zrobić nic więcej, kiedy wiewiórka skoczyła przed Ciebie - ta, która siedziała na twej czuprynie. Ubarwienie posiadała koloru złoty z czarnym ogonem, co wyglądało głupio. Przejechała malutką łapką po swym nosie, po czym głosem trzydziestoletniego mężczyzny powiedziała.
- Jakieś dwie babki jadą w twoją stronę. Gdzie zmierzasz? - Jak gdyby nigdy nic z miną bardzo przypominającą zdziwionego faceta wpatrywała się w Ciebie.
Cóż, zdarzały się przeróżne gadające żwierzęta - może to następny leśny kumpel sławnego 'Bordowego Kaptura' - o którym słyszałaś wchodząc na te dziwne obszary.

(Pisz jak Ci najlepiej - byle mógłbym przeczytać)

Wiewiór podrapał się po nosie. Spojrzał na ziemię, po chwili z powrotem na Ciebie.
- Ja tam się na tym nie znam. Wuja spytaj. - Podbiegł do pnia i wyleciał "siuuur!' na szczyt drzewa. Słyszałaś jak coś szeleści, po czym wiewiórka znalazła się ponownie na twej głowie.
- Chodź, znajdziemy kwiata. - Głos miał jak u człowieka, co bardzo do niego nie pasowało, gdyż brzmiało po prostu głupio. Ześliznął się po twych włosach na prawe ramię. Wskazał ręką abyś szła przed siebie.
- Chcesz? - Przed twym nosem pojawiły się obydwie jego dłonie, które trzymały wielkie, zielone jabłko.
Właśnie teraz spostrzegłaś, że przestało padać.

Wiewiór wbił swe zęby w jabłko wygryzając malutki kawałeczek, po czym oddał Ci owoc.
- Dobre, kilka kroków za mgłą jest ścieżka, ale my drzewami idziemy. - Zwierz złapał Cię za głowę i przekręcając ją w prawo, wskazał kierunek - mgłę - Drzewami bezpieczniej, drzewami kurwiesyny nie chodzą. - W jego słowach nie było żadnych emocji, w każdym razie ty nie potrafiłaś ich odczytać. Wiewiór nie miał już nic do powiedzenia, więc rozsiadł się wygodnie na twoim ramieniu i spoglądał spokojnie przed siebie.

Wolno, jakby analizując słowa wiewióra, przeżuwała jabłko. Konieczność podjęcia dalszej wędrówki w tak niesprzyjających warunkach nie napawała jej optymizmem i odjęła całą przyjemność płynącą zwykle z jedzenia ulubionego owocu.
- Fantastycznie. - mruknęła cicho, po czym spojrzała z niejakim przerażeniem w kierunku wspomnianych drzew. I już nie wiedziała, co grosze: nieokreślone bliżej kurwiesyny, czy też może aż zbyt nadto znany lęk wysokości. Przełknęła głośno ślinę - Trzymaj się mocno. Ale będziesz mnie miał na sumieniu.
Nie, żeby liczyła, iż wiewiór się przejmie. Po prostu łatwiej jej było wiedząc, że jej możliwe ostatnie słowa nie były bezsensownym zlepkiem kreatywnych i autorskich przekleństw, do których zawsze miała głowę.
Bez specjalnej gracji podciągnęła się na najniższą gałąź. Kiedy to ostatnio miała do czynienia z tak iście małpim zajęciem? Już nie pamiętała każdą chwilą czuła, jak jej ręce i głowa coraz bardziej odmawiają współpracy, jednak próbowała piąć się w górę, zgodnie ze wskazówkami puchatego towarzysza podróży.

- Cóż wyprawiasz? - Spytał głupio wiewiór - Tyś człowiek. Ziemią drzewami, nie po gałąziach. - Ponownie przekręcił twą głowę wskazując gdzie masz się kierować. Rozkładając się całkowicie i opierając łeb na twych włosach pogwizdywał spokojną melodię.
Las był iglasty - lecz inny niż te o zwykle widywałaś. Praktycznie czarna kora, pień o lekko zygzakowatym kształcie i ogromne igły - wielkości połowy twej ręki. Mgła powoli znikała, lecz słońca ciągle nie było widać. Było wilgotno i chłodno.

Delilah prychnęła niczym rasowa kotka, gdy wylądowała na ziemi. Złapała wiewióra za ogon i wyciągnęła przed siebie na odległość ręki. Wzrokiem raczej beznamiętnym wpatrywała się we włochate stworzenie.
- Misiu ty mój pluszowy - zaczęła z cynicznym uśmiechem - Kimże ty, mój złoty, jesteś? Bo mamusia uczyła, żeby z nieznajomymi nie rozmawiać. A ja, szczerze mówiąc, nieczęsto spotykam na mojej drodze gadające wiewiórki, które próbują mi wmówić, że wiedzą lepiej, czego ja chcę.
Widać było, że chce coś jeszcze powiedzieć, ale przygryzła język starając się zapanować nad potokiem słów, który zapewne mógłby popłynąć. Zamiast tego wlepiła wzrok w las dokoła starając się dojrzeć coś między drzewami. Co? Nic konkretnego. Ot, po prostu uważała za nietaktowne gapienie się na trzymane przez siebie za ogon zwierzątko.

Zwierzak bez żadnego zdenerwowania, zdziwienia czy jakiejkolwiek innej emocji na twarzy czy w głosie odpowiedział.
- No szukasz roślinki, a ja Ci pokazuję którędy do roślinki. - Zdawało Ci się, że jego głos stawał się coraz bardziej niepewny.
Wpatrywał się w Ciebie swymi brzydkimi, brunatnymi oczkami. Jego jasny ogon zwisał sztywno, zresztą jak reszta ciała.
Wokoło, prócz kapania wody panowała kompletna cisza. Pogoda w ogóle się nie zmieniała.

Kiedy już otwierał usta, spadł z twej dłoni przeszyty strzałą. Trafiła go centralnie w wypukły brzuszek. Lecz on nie zginął. Piszczał przeraźliwie, a czarna krew spokojnie plamiła jego futerko.
Sprawca tej zbrodni - prawdopodobnie - człowiek wybiegł za Ciebie trzymając w prawej dłoni topór. Skoczył w stronę zdychającego zwierzaka z zamiarem uwalenia mu łba, ale ciemna smuga gęstego dymu, wychodząca z otwartych ust wiewióra odrzuciła go do tyłu. Dym natychmiastowo powrócił i wsiąknął do źródła. Z malutkiego, kudłatego zwierzaczka wyrosła potwora. Dwumetrowe, czarne coś. O ludzkiej posturze, uzębionej jak u wilka gębie z pustymi oczodołami, wydłużonych rękach i nogach, a skóra z niezliczonej ilości wijących się robali.
Mężczyźnie, który chciał ponownie zaatakować upitoliła brzuch jednym kłapnięciem paszczy, po czym zaczęła rozrzucać jego wnętrzności - jak bawiący się kawałkiem mięsa pies.
Mgła ograniczała widok do połowy rzutu większym kamieniem. Poza mgła, w twym polu widzenia znajdowało się kilka drzew otaczających miejsce rozróby a także topór zmarłego wbity krok przed tobą.

Potwór naśladując Ciebie, pisnął i osunął się na ziemie. Nie dawał znaków życia.

Mimowolnie zemdlałaś.

Zbudziło Cię chrupanie. Jakieś małe, brązowe kudłaty o krótkich łapach i długim ogonie obgryzało Ci but. Wystraszyłaś się i trzepnęłaś stopą. Zwierz spojrzał na Ciebie.
- Fuj, niedobre. Chcesz jabłko? - I wielka potwora o wilczych kłach skoczyła wprost na twą twarz.

Zbudziłaś się. Niebo - nad tobą piękne, różowe niebo. Mężczyzna oraz wiewiór nie żyją. Byłaś cała mokra, zwieracze puściły. Ciągle czułaś lekki zawrót głowy, coś w niej pulsowało.
Mgła zniknęła. Teraz, prócz drzewa zobaczyłaś także ścieżkę - brukowaną. Ciągnęła się kilkanaście stóp przed tobą. W prawej ręce kurczowo ściskałaś topór - wyszczerbiony oraz krótki. A drogą wlókł się znudzony koń umaszczenia izabelowatego o cholernie długiej jak na konia grzywie. Był brudny i prawdopodobnie zmęczony.